خداحافظ ای داغ بر دل نشسته...

سه شنبه 26 دیماه 1391

گلچین روزگار عجب خوش سلیقه است

میچیند آن گلی که به عالم نمونه است

سلام یاس بهشتی من

باور کن دست و دلم نمیاد یادداشت امروز رو برات بذارم. فقط خدا میدونه با چه حالی دارم برات مینویسم. چند روزه که میخوام این غصه پر درد رو بنویسم ولی هر بار گریه امانم نمیده. نمیخواستم فضای دفتر خاطراتت غم آلود بشه ولی عزیزم این رسم دنیاست که غم و شادی همیشه در کنار همند.شاید این یادداشت رو زمانی بخونی که به اندازه کافی مرد شدی که بدونی دنیا زیاد بالا و پایین داره.

میخوام از چشمهای مهربونی برات بنویسم که دیگه نگاهش رو از ما گرفت. از دستهای گرم و صمیمی که دیگه کسی گرمای مهربونی اش رو احساس نمیکنه. از روح سرشار از لطافتی که به اوج آسمونها پرکشیده. خدایا خودت بهم امان بده که بنویسم.

مینویسم برات از سفر بی بازگشت خاله مهربونت که یکی از آرزوهاش دیدن تو بود عزیزم. خیلی تو رو دوست داشت. هر وقت میرفتیم خونشون اول تو رو بغل میکرد و باهات بازی میکرد. بارها به من گفته بود "خیلی خوشحالم از اینکه بچه تو رو دیدم"

شامگاه چهارشنبه سیزدهم دیماه شب اربعین، خدای مهربون دسته ای از فرشته های قشنگش رو با سبدهای پر از گلهای بهشتی به کنار بالین بیماری فرستاد که بهش مژده بدن خدا دعاشو استجابت کرده و میخواد شفاش بده. هیچکس نمیدونه بین خدا و این بنده اش چه گذشت که اینقدر راحت دنیا و متعلقاتش رو گذاشت و سبکبار و رها پرواز کرد. رنج ناشی از تحمل سالها بیماری اینقدر روح پاکش رو صیقل داده بود که گوهر وجودش تسلیم امر الهی شد و رفت.

آره گلم، خاله صدیقه رفت و همه رو تنها گذاشت. حالا ماییم و خاطراتش. ماییم و بهت و ناباوری. ماییم و تحمل درد دوری...

دیگه نمیتونم بنویسم مامان

خداحافظ ای شعر شبهای روشن

خداحافظ ای قصه عاشقانه

خداحافظ ای آبی روشن عشق

خداحافظ ای عطر شعر شبانه

خداحافظ ای همنشین همیشه

خداحافظ ای داغ بر دل نشسته...